Każdy fan k-popu powinien go znać! Oto jeden z najbardziej Wartych Uwagi artystów, który dotychczas pojawili się w naszym cyklu – Seo Taiji.
Wraz z pojawieniem się Seo Taiji na scenie, wszyscy wiedzieli, że muzyka w Korei nigdy już nie będzie taka sama. Jeong Hyeon Cheol, bo tak ma naprawdę na imię artysta, działa na scenie muzycznej od 1990 roku, a jego wpływ na muzykę popularną czujemy do dzisiaj. Jest przez wielu zwany „prezydentem kultury”. Nic dziwnego – to on pierwszy wprowadził rewolucyjne zmiany, które doprowadziły do znanego nam k-popu. Czy to oznacza, że reprezentował także muzykę popularną? Nie do końca.
Seo Taiji zadebiutował w Sinawe, jednym z pierwszych metalowych zespołów w Korei. Wraz z Baekdoosan, Boohwal oraz H2O tworzyli tzw. „Gang Czterech”, przejmując większość rynku w latach 80. oraz 90. W 1990 roku Sinawe wydał swój piąty studyjny album „Four”, nie licząc składanki Best Collection z 1988 roku. To tutaj mogliśmy po raz pierwszy zobaczyć Seo Taiji’ego jako młodego, 18-letniego chłopaka grającego na basie. Lider oraz gitarzysta zespołu, Shin Dae Chul, był pod wrażeniem jego zdolności oraz pasji do muzyki. Dlatego, pomimo młodego wieku, zaproponował mu miejsce w grupie.
„Jego muzyka była rewelacyjna, oszołomiła mnie. Zaproponowałem współpracę jako grupa, a później wzięliśmy jeszcze Lee Juno, który był wtedy jednym z najlepszych tancerzy w Korei” – mówił o swoich początkach Yang Hyun Suk. Pierwszy raz spotkał Seo Taiji’ego w 1991 roku, kiedy Seo przyszedł do niego pobierać nauki tańca.
Lee Juno także był poruszony talentem Seo. „Zdecydowałem się dołączyć do nowej grupy jako tancerz, pomimo mojej [wysokiej] reputacji, ponieważ jego muzyka mówiła wprost do mojego serca.”
Debiut grupy miał miejsce w 1992 roku w programie MBC. Przed widownią oraz sędziami został zaprezentowany pierwszy singiel z płyty „Seo Taiji and Boys I” – Nan arayo. Otrzymali jednak najniższy możliwy wynik, a sędziowie opisywali ich muzykę jako niezrozumiałą. Jednak dla wielu fanów, to ten występ rozpoczął erę idoli oraz doszlifowanych występów, czyli inaczej – k-popu.
Dla każdego fana obecnego k-popu to mało zaskakujące, spodziewane rzeczy. Wyobraźmy sobie jednak czasy, gdy nastolatkowie zetknęli się z Seo Taiji and Boys po raz pierwszy. Rynek muzyczny był pełen wykształconych ludzi, którzy ukończyli szkoły muzyczne, lub potomków śpiewaków poprzedniej generacji (jak w przypadku lidera Sinawe). Nagle na scenie pojawia się Seo Taiji wraz z Yang Hyun Sukiem i Lee Juno u boku i zaczyna rapować w rockowym stylu, tańcząc do tego hip-hop. Bardzo młody wiek wśród wielu doświadczonych, o wiele starszych artystów, to tylko kolejny atut. W ciągu krótkiego czasu Seo Taiji and Boys stali się numerem jeden wśród koreańskich nastolatków.
Nagrania do kolejnej płyty były przygotowywane w zupełnej tajemnicy. Ten w pełni świadomy, marketingowy zabieg tylko wzmagał ciekawość fanów i był dotąd niespotykany w Korei. Drugi album, „Seo Taiji and Boys II”, skupił się na muzyce rockowej, jednak wciąż nie zrezygnowano z hip-hopu. Rap był agresywniejszy, co słychać po ich promocyjnym singlu Hayeoga. Ważny także jest teledysk. Widzimy w nim grupę Afroamerykanów, którzy są w trakcie tanecznej bitwy z grupą Koreańczyków. W pewnym momencie mężczyzna dzwoni do Seo Taiji’ego z prośbą o pomoc. „Oni nie potrafią tańczyć!” mówi zmartwiony do słuchawki. Seo Taiji pojawia się w towarzystwie swojego zespołu i poprzez taniec zdobywają respekt czarnoskórych tancerzy. Teledysk ten miał pokazać połączenie dwóch kultur i miał funkcję edukacyjną dla koreańskiego społeczeństwa.
Zespół nie mógł jednak występować w wielu programach telewizyjnych, ponieważ nosili kolczyki, spodnie z dziurami, luźne ubrania, a na głowach mieli dredy. Gdy kazano im ubrać się stosowniej i zgolić włosy, stanowczo odmówili. „Stacje telewizyjne nie mają prawa mówić ludziom, co mają ubierać”, mówił Seo Taiji. „Za kogo oni się mają?”
Do współpracy nad kawałkiem zaprosili Ahn Heung Chana z trashmetalowego zespołu Crash. Ta piosenka była zupełnie inna od poprzednich utworów Seo Taiji. Wraz z metalową gitarą, growlem Ahn Heung Chana i agresywnym rapem, stworzyli hymn o frustracjach nastolatków. W tekście krytykowali koreański system edukacyjny, który zmuszał młodych ludzi do porzucenia swoich marzeń i osobowości na rzecz całego dnia spędzonego w szkole. Młode pokolenie widziało w Seo Taiji’m bohatera, gdy jednocześnie starsze oskarżało go o kontrowersje i ukryte czczenie szatana. Clasroom Ideology nie można było usłyszeć w żadnym radiu, pomimo zgody na publikacje.
Nowa płyta wywołała jak zwykle burzę ekscytacji i falę krytyki. Najwięcej emocji wzbudziła piosenka 시대유감 (Regrets of Times). Została ona zakazana ze względu na kontrowersyjne wersy krytykujące koreański rząd. Zespół zamiast zmiany tekstu, opublikował utwór w wersji instrumentalnej. Druga wersja płyty zawierała już tę piosenkę, jednak wszystkie niedozwolone partie zostały zastąpione dźwiękami cenzury. Reakcją na to były masowe ilości listów do koreańskiego rządu pisane przez fanów. Zagrozili oni, że jeżeli Seo Taiji and Boys nie będą mogli opublikować Regrets of Times w pełnej, nieocenzurowanej wersji, to uczniowie nie przystąpią do narodowego egzaminu umiejętności/dojrzałości (College Scholastic Ability Test lub CSAT), który odbywał się pod koniec roku. W kilku listach grożono nawet samobójstwem. Na kilka dni przed testem, koreański rząd w końcu ustąpił i uchylił ustawę dot. cenzury. Regrets of Times wydano w pełnej wersji jako singiel na początku 1996 roku.
Dalsza kariera muzyczna Seo Taiji’ego jest równie intensywna i interesująca. W drugiej części naszej serii „Wart Uwagi” przeczytacie o solowej karierze największego muzyka w historii k-popu. Do zobaczenia za tydzień!
