Są pierwowzorem KARD. W latach 90-tych zrobili furorę prezentując scenie koreańskiej reggae. Poznajcie Roo’ra!
Nazwa jest skrótem od określenia „Roots of Reggae”, czyli 'korzenie reggae’. Grupa już od początków istnienia była nastawiona na wykorzystywanie muzyki z Jamajki jako podstawy, łącząc ją z hip-hopem i innymi, często etnicznymi, stylami. Podczas debiutu zespół składał się z trzech raperów: Lee Sang Min, Go Young Wook, Shin Jung Hwan i wokalistki Kim Ji Hyun.
Męska część grupy odpowiadała za energię w utworze, wykonując rap charakterystyczny dla reggae. Wokalistka łagodziła natomiast piosenki śpiewem, dzięki czemu były łatwiejsze w odbiorze dla szerszej publiczności.
Roo’ra zadebiutowało w 1994 roku z piosenką A 100 Day Relationship. Utwór nagrany jest dość niecodziennie, tworząc niejako zlepek dwóch kawałków. Panowie mają okazję popisać się specyficznymi ruchami scenicznymi. Ich show przerywa Ji Hyun ze spokojniejszą i płynniejszą melodią. Taki zabieg przyniósł zespołowi rozgłos i A 100 Day Relationship stało się hitem.
Shin Jung Hwan bardzo szybko odszedł z grupy z powodu obowiązkowej służby wojskowej i został zastąpiony przez wokalistkę Chae Ri Na. Pojawiła się ona już rok później w Angel Without Wings. Kawałek stał się przebojem, który umocnił pozycję zespołu na rynku muzyki koreańskiej. Przez pięć tygodni zespół prowadził na listach przebojów. Kluczem do sukcesu okazała się duża partia śpiewana oraz choreografia. Warto też zauważyć, że w utworze pojawiają się elementy orientalne.
Mieszany zespół dawał więcej możliwości w tworzeniu ciekawszych choreografii i piosenek. Mogły one łączyć w sobie elementy kobiece i męskie. Umożliwiło to także zainicjowanie interakcji między poszczególnymi członkami. Ponadto grupa otwierała się na równą ilość fanów obu płci.
Grupy nie ominęły niestety kontrowersje. Dotyczyły one wykorzystania sampla (fragmentu utworu) znanej japońskiej melodii Omatsuri Ninja bez uzyskania zgody. Problem był o tyle poważny, że w tamtych latach (1995) japońskie dzieła kultury, takie jak książki, filmy czy muzyka nie mogły być dystrybuowane w Korei. Roo’ra było blisko zakończenia jakichkolwiek aktywności.
Aby powrócić na scenę po skandalu, artyści poprosili o pomoc byłego członka grupy Deux, Lee Hyun Do. 3! 4! różni się od wcześniejszych propozycji zespołu – kieruje się w stronę eurodance (styl popularny w latach 90-tych). Większa waga skupiona jest w nim na wokalu i popowym brzmieniu. Raperzy zaczęli śpiewać, ale nie zapomnieli o rapie, który przyniósł im sławę.
The Lover jest powrotem do jamajskich klimatów, jednak jej charakter jest bardzo ugładzony. Ponownie skłania się w stronę popowej publiczności.
Mimo zapowiedzianego zakończenia działalności, członkowie pierwotnego składu (z Chae Ri Ną) wydali kolejne cztery płyty – ostatnia wyszła w 2009 roku. Ich styl zdecydowanie się zmienił. Słychać to chociażby w Moving, zdecydowanie hip-hopowej propozycji. Wokalistki otworzyły się na rap i mniej kobiece stylizacje.
Rozwój koreańskiej muzyki popularnej, a także technologii, spowodowały, że Roo’ra nie mogło stać obojętnie wobec obowiązkowych kolorowych i wymyślnych teledysków. Song of the wind flag nie jest już statycznym wideo, nagrywanym z jednej perspektywy. Pojawia się historia, w której muzycy odgrywają swoje role. Otoczeni są nowoczesną grafiką i efektami specjalnymi. Grupa udowodniła, że jest w stanie się dopasować do zmieniającej się mody, tracąc nietety swój unikalny charakter.
Od tamtej pory, Roo’ra zaczęło łagodnieć. Taneczny styl tytułowych piosenek, ustąpił sentymentalnym balladom i lirycznym teledyskom.
Going going, tytułowy kawałek ostatniego albumu, kończy działalność Roo’ra. Widać, że zespół z długim stażem stara się zadowolić nowe pokolenie. Wśród dźwięków pojawia się nałożony na wokale autotune, przez co głos ma elektroniczną barwę. Równocześnie artyści starają się pokazać swój klasyczny styl, przemycając fragmenty brzmienia reggae (szczególnie w rozpoczęciach piosenki i partiach rapu). Teledysk został nakręcony w studio.
Roo’ra wydało w sumie trzynaście krążków:
- „100일째 만남”, 1994
- „Roo’ra & Two-Two’s X-mas”, 1994
- „날개 잃은 천사 (Angel Without Wings)”, 1995
- „룰라 Live”, 1995
- „Reincarnation of the Legend”, 1995
- „All Systems Go”, 1996
- „Pops & Party”, 1996
- „The Final”, 1997
- „Best of Roo’Ra”, 1997
- „Six n’ Six”, 1999
- „풍변기곡 (A Changing Wind’s Song)”, 2000
- „Best & Last”, 2001
- „A9ain”, 2009
Dzięki mieszanemu składowi i, przenoszących na gorącą Jamajkę, tanecznych piosenkach grupa została zapamiętana. Do dziś idole wykonują ich utwory, na przykład SNSD w programie „Knowing Brothers”, w którym jednym z prowadzących jest Lee Sang Min. Pomysł na hybrydowy zespół nie przyjął się w Korei, jednak ma szansę się to zmienić dzięki zespołowi „nowej generacji”, którym jest KARD. Ich podobieństwo widać nie tylko w sposobie formowania grupy i przydzielonych pozycjach, ale też czerpanym inspiracjom – tropical house w ich wykonaniu ma swoje korzenie w dancehallu. Wiele kroków w choreografiach KARD pochodzi również z tego stylu tańca.
Lee Sangmina znajdziecie na Instagramie.
